รอบรั้วมหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง

เมื่อก่อนผมคิดว่า "สุขภาพมันไม่ใช่เรื่องจำเป็นหรอก" จะกินเหล้า สูบบุหรี่ ทำงานหนักยังไงก็ยังเดินไหว ตื่นเช้ามาก็ไปไซต์งานได้เหมือนเดิม แต่ตอนนี้ ทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมาเหมือนผ่านสงครามมาเมื่อคืน หลังเริ่มยอก หัวเข่าเริ่มฝืด หัวใจก็เต้นแปลก ๆ เวลาเหนื่อยง่าย ทั้ง ๆ ที่เดินแค่หน้าปากซอย ทุกเดือนต้องไปหาหมอ หอบยาเต็มถุงกลับมา บางวันต้องเลือกว่าจะกินข้าวหรือซื้อยา เพราะเบี้ยผู้สูงอายุพันห้าร้อยมันไม่พอจะครอบคลุมทุกอย่าง

ผมถึงได้คิดอยู่บ่อย ๆ ว่า "ถ้าตอนหนุ่ม ๆ รู้แบบนี้นะ จะดูแลสุขภาพตัวเองให้ดีกว่านี้" ไม่ใช่ปล่อยให้ร่างมันพังเพราะความประมาทแบบนั้น วันนี้เลยอยากมาเล่าให้ฟัง ว่าความเสียดายมันรู้สึกยังไง และผมเริ่มเปลี่ยนความคิดยังไงในวัยที่สายไปแล้วแต่ก็ยังไม่อยากยอมแพ้

ช่วงสิบปีที่ผ่านมา ผมเริ่มสนใจเรื่อง การดูดวงสุขภาพ (https://healthhoro.in.th/) มากขึ้น ตอนแรกก็เพราะกลัวโรค กลัวตายไว อยากรู้ว่าร่างกายมันจะพังตอนไหน จะได้เตรียมตัวทัน แต่พอได้ดูบ่อย ๆ เข้า มันกลายเป็นสิ่งหนึ่งที่ช่วยให้ผมระมัดระวังตัวมากขึ้น อย่างหมอดูบางคนเคยบอกว่า "ลุงจะเป็นเบาหวานนะ ถ้าไม่ระวังของหวาน" ผมก็ลองลดขนม น้ำอัดลมดู ผลเลือดล่าสุดออกมาน้ำตาลลดลงจริง ๆ ผมเลยเริ่มเชื่อว่า ดวงมันไม่ได้บอกเป๊ะ ๆ แต่เตือนเราให้ไม่ประมาท

บางคนชอบบอกว่า "เชื่อหมอดูไปทำไม ใช้วิทยาศาสตร์สิ" ผมก็ไม่ได้เถียงนะ เพราะหมอก็รักษาผมอยู่ หมอดูก็แค่ช่วยเตือนใจผมอีกทางนึง อย่างน้อยมันก็ช่วยให้ผมใส่ใจสุขภาพมากขึ้น แม้จะสายไปบ้างแล้วก็เถอะ

ทุกวันนี้ผมไม่หวังว่าจะกลับมาแข็งแรงเหมือนตอนยี่สิบ แต่ผมอยากมีชีวิตอยู่ไปอีกนานพอที่จะเห็นหลานโต อยากมีแรงทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อพอได้ค่าข้าวเอง ไม่ต้องรอเงินลูกทุกเดือน ตอนนี้ผมรับจ้างล้างแอร์อยู่บ้าง งานเบา ๆ พอให้ได้เหงื่อ วันไหนโชคดีก็มีลูกค้าให้ติ๊บมาเพิ่ม ผมพอใจแล้วกับเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้มาด้วยมือเอง มันทำให้รู้สึกว่า "ยังไม่หมดค่า"

ผมไม่เคยอิจฉาคนรวยนะครับ ผมแค่ไม่เข้าใจบางคนที่มีเงินมากมายแต่กลับไม่ดูแลสุขภาพเลย กินดื่มไม่หยุด สูบบุหรี่จนปอดพัง มีเงินก็จริงแต่ใช้ชีวิตเหมือนคนไม่มีอนาคต บางคนบอกว่า "เดี๋ยวรวยแล้วจะไปทำสุขภาพ" แต่พอรวยจริง ๆ กลับไม่มีแรงจะไปไหนเสียแล้ว ผมว่าแบบนั้นมันน่าเสียดายยิ่งกว่าคนจนอย่างผมอีก เพราะเขามีโอกาส มีทรัพยากร แต่ไม่ใช้ให้เกิดประโยชน์

คนวัยผมหลายคนที่รู้จัก ยังใช้ชีวิตเหมือนตอนหนุ่มอยู่เลย กินเหล้าทุกวัน บางคนติดการพนัน บางคนก็ยังทำงานหนักเหมือนจะหาเงินไปซื้อโลกทั้งใบ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ถอยมาดูร่างกายตัวเองบ้าง ผมว่าคนเราไม่ควรรอให้ป่วยก่อนถึงจะดูแลตัวเอง ชีวิตมันไม่ได้มีไว้แค่หาเงิน เงินไม่ใช่คำตอบของทุกอย่าง ถ้าคุณไม่มีสุขภาพ คุณก็ไม่มีสิทธิ์ใช้เงิน

ผมเองเมื่อก่อนก็คิดแค่นั้นจริง ๆ "หาเงินให้ได้เยอะ ๆ เดี๋ยวสุขภาพค่อยว่ากัน" สุดท้ายต้องเอาเงินที่หามาได้ตอนหนุ่ม ไปจ่ายค่าหมอหมด ยิ่งพอไม่มีประกัน ไม่มีเงินเก็บ มันยิ่งลำบาก ผมอยากเตือนคนหนุ่มสาวทุกคนเลยว่า "อย่ารอให้ป่วยก่อนถึงจะเริ่มใส่ใจสุขภาพ" เพราะโรคบางโรคมันไม่รอให้เราพร้อมหรอก

ทุกวันนี้ผมตื่นเช้ามา พยายามเดินช้า ๆ ยืดเส้นยืดสายบ้าง ไม่กินของทอด ไม่กินหวานมาก พยายามเลี่ยงของมัน ไม่ใช่เพราะหมอสั่ง แต่เพราะผมอยากมีชีวิตอยู่โดยไม่ต้องทรมานกับโรคอีกต่อไป บางวันไม่มีแรง ไม่มีลูกค้ามาจ้าง แต่ผมก็ยังมีกำลังใจที่จะอยู่ เพราะผมเริ่มมองเห็นคุณค่าของร่างกายตัวเองแล้ว

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมอยากกลับไปตบหัวตัวเองตอนอายุยี่สิบ แล้วบอกว่า "มึงอย่ากินเหล้าเยอะนัก กินข้าวให้ตรงเวลา นอนได้แล้ว เลิกหักโหมได้แล้ว" แต่เพราะย้อนเวลาไม่ได้ ผมเลยตั้งใจจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุด ดูแลสุขภาพให้มากที่สุด และเตือนคนรอบตัวให้ไม่ประมาทเหมือนผม

ใครที่ยังมีแรง ยังเดินไหว ยังไม่ต้องพึ่งยา อย่าปล่อยให้โอกาสนั้นผ่านไปครับ สุขภาพดีมันไม่ใช่โชค มันคือการเลือก ทุกวันเรามีสิทธิ์เลือกว่าจะกินอะไร จะใช้ร่างกายยังไง จะนอนกี่โมง จะเครียดแค่ไหน อย่าปล่อยให้การเลือกผิด ๆ กลายเป็นความเสียดายในวันข้างหน้า

ผมในวันนี้อาจไม่เหลืออะไรเลยนอกจากร่างกายที่ผ่านการใช้งานหนักมา แต่ผมก็ยังเชื่อว่า ไม่มีคำว่าสายเกินไปที่จะเริ่มดูแลตัวเอง ไม่ใช่เพื่อใครหรอกครับ... เพื่อให้ชีวิตที่เหลืออยู่มันมีคุณค่ากับตัวเองมากขึ้นแค่นั้นเอง